«اشعار ماه ربیع الاول(ولادت حضرت محمد (ص) وامام جعفر صادق (ع))7»
89/11/17 6:39 ع
مـــــژده ایـــدل کــه مـهــیــن
آیـت یــزدان آمــد
مــشــعــل راه هـدا خـتــم رســـولان
آمـد
تـا زنـــده پـــرچـــم تــوحـیــد
بـهـر بـــام و دری
بـهـر نــابـودی اصــنـــام
شــتــابـان آمــد
مـسـلـمـیـن را بـده از قـول
خــــداونـــد نــویـــد
اشــرف خـلـق جـهـان نـیـر تــابـــان
آمـد
خواست چون عرضه کند دین خدا را به
جهان
سـویـش از امـر خـدا مـعـجـز قـرآن
آمـد
ســاحـت دیـن خـدا زیـنـت و زیــور
بــگـــرفــت
بـهـر اسـلام مـبــیـن صـاحـب فرمان
آمد
طـــاق کـسـری بـشکست از پی تعظیم و
سجود
بـجـهـان چـون ثـمـر خـالـق سـبـحان
آمد
آنـکــه نــاخــوانــده کـتــابـــی و
نـدیـده اســتـــاد
عـقــل کـل فـخـر رسـل قـاطع برهان
آمد
گـــو بـه کـسـری کـه دگـر فخر و
مباهات مکن
آنـکـه دارد بـه شـهـان رتبه رجحان
آمد
گــو بـه بــت ســاز دغـل بــاز دگـر
بت متراش
آنــکـه بـت خـانـه کـند یکسره ویران
آمد
گــشـــت آتــشــکــده فــارس
بـیـکـبـاره خـموش
آب دریــاچـه قــم خــشــک بــدوران
آمـد
شــاد و خــرم شـد از ایـن عـید فرح
زا دل ما
که جهان خرم از آن سرو خرامان آمد
آفـریـن گـــویــمـــت ای آمـــنـــه
بــنـــت وهـب
کـه تــو را اخــتــر تــابـنـده
بـدامان آمد
نـــازم آن رهــبـــر اسـلام کـه بـر
خـلـق جهان
دیــن پــایــنــده او افـضـل و شایان
آمد
شــب مــیـــلاد نــبــی گـفــت
«حیاتی» که ببین
از یــم طـبـع من امشب در غلطان آمد
شاعر؟؟؟
ربیع است و دل بر جمال تو شایق
نه بر لاله و ارغوان و شقایق
ربودی تحمل زمن گل ز بلبل
چو لیلی زمجنون و عَذرا ز وامق
به بوی خوش گل شود مست بلبل
به بوی تو دیوانه بیچاره عاشق
نه چون خط نیکویت اندر ریاحین
نه چون سنبل مویت اندر حدایق
نه زیباست با قامتت شاخ طوبی
نه لایق به سرو قدت نخل باسق
تویی دوحه بوستان معارف
تویی گلبن گل ستان حقایق
تویی عقل اقدم تویی روح عالم
محیط دوایر مدار مناطق
تویی منطق حق و فرمان مطلق
إلی الحقِ داعٍ و بالحق ناطق
إمام الهدی صالح بعد صلح
دلیل الوری صادق بعد صادق
حلیفُ التُّقی جعفر بن محمد
کثیر الفواضل عظیم السوابق
دلیل حقیقت لسان شریعت
اما طریقت بکل الطرائق
ز منصور مخخذول چندان بلا دید
لقد کان تنهدُّ منه الشواهق
سر اهل ایمان سرو پای عریان
بسی رفت در محفل آن منافق
نگویم ز گفت شنودش که بودش
کَسَمُ الأفاعی و حد البوارق
چنان تلخ شد کامش از جور اعدا
که شد سم قاتل بر او شهد فایق
مرحوم شیخ محمد حسین غروی اصفهانی